Afscheid van Nasser

Onze UN Collega’s Anil en Bhim hebben vorige week donderdag afscheid genomen. Het zijn twee politieagenten uit Nepal en ze hebben hier een jaar gewerkt. Het zijn een van de meest vrolijke en positieve mensen die ik ooit heb meegemaakt. Nooit hebben ik ze horen klagen en als ik aan Anil wat vroeg regelde hij het zonder problemen. Anil was namelijk verantwoordelijk voor onze administratie en verlof. De laatste weken zat ik naast hem in ons kantoor en hebben we aardig wat afgelachen. Hij was ook altijd aanwezig bij het volleyballen en ons inmiddels beruchte touwtrek team. De avond voor hun vertrek zat ik in mij container en klopte er iemand op de deur. Anil kwam binnen en wilde even persoonlijk afscheid van me nemen. Hij had een plastic tas bij zich en gaf die aan mij. Ik snapte het eerst niet en opende de tas. In de tas zat een “Kukri” . Een Kukri is een Dolk wat tijdens de 1e en 2e wereldoorlog werd gedragen door Gurkha officieren. Het is een prachtige sierdolk beslagen met koper. Het lemmet is gegraveerd en de dolkhouder heeft de vlag en de naam Nepal in koper erop bevestigd. Toen ik deze prachtige Nepalese dolk in mijn handen had wilde ik het teruggeven aan Anil. Zoiets moois kon ik niet accepteren. Maar dat was natuurlijk absoluut geen optie. Anil wilde dat ik de dolk zo accepteren als een geschenk van vriendschap. Ik was zonder woorden.
Hij ging weer en ik zat daar met de Kukri in mij handen te kijken naar de graveringen.Ben naar buiten gegaan en heb hem nogmaals bedankt voor dit schitterende cadeau. Het zal een speciale plaats krijgen in Panningen. Een geschenk van een Nepalese politieofficier uit vriendschap, bijzonderder bestaat het volgens mij niet….

Afscheid nemen is iets dat ik deze missie veel heb moeten doen. Afscheid nemen van Jenny, afscheid nemen van familie en vrienden, afscheid nemen van mijn Nederlandse UNMIS collega’s toen we werden opgedeeld in de diverse sectoren. Maar toch is dit geen echt afscheid. Daarom heette mijn “afscheidsfeestje” ook vertrekborrel omdat we elkaar allemaal weer gaan zien. Ik neem geen afscheid, ben alleen een werkbezoek in Sudan aan het afleggen.

Afscheid nemen doe ik hier van mijn UN police collega’s, van de Sudanese politieagenten, van de teamsite en van Nasser. Mensen die ik nooit meer zal tegenkomen, en een kleine stukje Sudanees gebied wat ik nooit meer zal zien. Dit maakt het iets anders, althans het gevoel dat ik erbij heb. Heb hier veel mooie en verbazingwekkende ervaringen mogen meemaken. Mijn begindagen van wandelen langs de Rivier de Nijl, mijn eerste ontmoeting met de lokale politie, mijn eerste bezoek aan de gevangenis en mijn eerste gesprek met de customary court.Natuurlijk waren er veel eerste keren, maar deze vier zijn me toch wel het meeste bijgebleven.
Ieder zijn eigen impact, soms leuk en grappig, soms vervelend en frustrerend.

Tijdens mijn werkzaamheden hier kan ik wel zeggen dat Nasser voor mij een blijvende betekenis heeft gekregen in mijn herinneringen als een bijzondere plaats met bijzondere mensen. Mensen zoals Johm, Paol en Thor (Sudanese agenten) die dagelijks bezig zijn om in zeer primitieve omstandigheden een redelijk politiebureau te runnen. Maar ook organisaties als het MSF Hospital en de vrouwengroep ‘Mothers” die bezig zijn met hulpverlening en het opbouwen van een toekomst en het maken van een stukje geschiedenis die wel wat positivisme kan gebruiken.

Niet al mijn ervaringen hebben mijn weblog bereikt. Sommige zijn er om te vertellen als ik weer terug ben in Nederland en sommige gewoon voor mezelf. Alles is beschreven in mijn dagboek en deze is alleen openbaar voor Jenny. Maar ik denk dat ik wel een redelijk beeld heb kunnen schetsen van mijn uitzending naar Sudan. Natuurlijk heb ik nog verschillende verhalen en kan ik wel een avond vol praten over dit bijzondere maar soms ook een beetje vreemde land. Ben er inmiddels wel achter gekomen dat cultuur niet alleen een mooi erfgoed kan zijn maar ook een prachtig woord waar je veel zaken achter kunt verstoppen.

Ik denk dat ik die thuis ook ga gebruiken als ik weer eens vergeet de lampen uit te doen. Ja schat, dat is cultuur bij de Giesbers…..Deze is gratis heren, gewoon toepassen werkt hier ook. Ik maak er een grapje van maar het is natuurlijk triest als je cultuur misbruikt. Op dat punt heeft Nasser (lees Sudan) nog een lange weg af te leggen voordat er echt sprake kan zijn van gelijke rechten en plichten.

Donderdag vertrekken Mike ik vanuit Nasser en beginnen we aan onze laatste reis via Malakal terug naar Khartoum. In Khartoum gaan we nog een “ checkout” programma volgen van de UN. Ons vertrek uit Sudan zal rond de datum van 23 januari 2008 liggen.

Maar mijn afscheid zal aankomende donderdag plaatsvinden, op het moment als ik met de helikopter ga opstijgen en Nasser ga verlaten.

De groeten uit Sudan

Marcel.