Gelukkig nieuwjaar

Op 27 december waren wij, UNMIS, uitgenodigd door de County Commissioner om mee te doen aan een partijtje touwtrekken tegen de lokale marktkooplieden van Nasser.Met UNMIS bedoel ik de UN police, UN militairen en het Indische bataljon. De commandant van het Indische bataljon had meteen gezegd….” we need Marshall”…
Dus mijn kwaliteiten als lomp gewicht aan het touw zijn eindelijk erkend.
Het team bestond uit zeven behoorlijk pezige Indiërs (daar moet je meestal voor oppassen), Florian een Duitse militair voor het tempo aangeven (grote snautze), Aanil mijn Unpol collega uit Nepal (Een echte Sherpa, beresterk), een Oegandese militair (gewicht schoon aan de haak 140 kilo) en die lange uit Panningen. Ik had mijn uniform aan, mijn donkere zonnebril op en stond vooraan de lijn al een psychologische oorlogsvoering te houden door zou kwaad mogelijk te kijken en me maximaal groot te maken. De scheidrechter stond klaar om het teken te geven. Het touw stond gespannen als een nieuwe V-snaar van een diesel. De menigte was stil terwijl de zon ons langzaam aan het braden was. De zweetdruppels gleden over mijn gezicht terwijl ik door mijn militaire Rayban met toegeknepen ogen het teken van de scheidrechter stond af te wachten. Zijn hand ging langzaam omhoog en…………….het touw knapte…..nondenondejuuu (nette versie)

Daar stonden we dan tien man aan de ene kant met een stukkie touw en tien man aan de andere kant met een stukkie touw. Direct werd er een knoop in het touw gelegd en gingen we weer in positie staan. Wederom was de spanningen om te snijden en stonden er twintig mannen te wachten op het teken van begin van deze ultieme krachtinspanning. Zijn hand ging weer omhoog en………het touw knapte…Niet te geloven!!!!! Ik had ondertussen geen droge veter meer aan mijn lijf en mijn gezicht was onherstelbaar in een kwade grimas gevormd. Hier werd ik niet vrolijk van.

In de verte zag ik ze aankomen rennen met een dikke staalkabel met rubberen bescherming.Wij die kabel vastgepakt ik vooraan en voordat we het wisten hadden we de eerste strijd al verloren. Deze kabel knapte natuurlijk niet. Dus wij tienen hebben elkaar even kwaad aangekeken. Vervolgens die Oegandees met zijn 140 kilo als remblok aan het einde geparkeerd. Ik vooraan de voeten in de grond en daar stonden we weer. Klaar voor de volgende strijd. De tweede strijd heeft zeker tien minuten geduurd. In de volle zon is dat niet echt verstandig maar ik verrekte het om hier ten opzichte van de complete stad Nasser te verliezen. Unsere Snautze trok zijn klep dermate ver open dat de marktkooplieden er van schrokken…..dus de tweede strijd werd door ons gewonnen. Nu ben ik niet meer de jongste, volgens sommige (in het verleden) vrienden en buddies (zie weblog welkom terug in Nasser), dus mijn tong hing aardig op de schoenen. Maar de laatste strijd moest natuurlijk ook door ons gewonnen worden. Ben niet naar de andere kant van de wereld gegaan om hier een touwtrek wedstrijd te verliezen, zeker niet. Dus nog een keer opladen. Nog een keer de voeten in het zand en de kneuk blauw van het knijpen. Maar…….we hebben gewonnen, de eer is gered. En ik…..ik was kapot…..

De afgelopen week stond in het teken van afscheid nemen. Er zijn hier ontzettend veel collega’s uit allerlei landen die hun missie beëindigen. Dus de laatste tijd staan we alleen maar mensen uit te zwaaien. Ook voor mij eindigt de tijd hier in Nasser over negen dagen. Drie dagen geleden landde het ijzeren sardineblik van de Russen weer en stond ik vol verwachting te kijken of mijn kerstpakket was gearriveerd. Helaas niet aanwezig. Opeens kwam de Kolonel uit Sri Lanka (mijn volleybal vriend) op me af lopen en omhelsde me bij mijn middel. Hij zei dat hij spijt had van zijn gedrag tijdens de wedstrijd. Ik zei dat dit geen probleem was en hoopte ondertussen dat hij me uit zijn omhelzing los zou laten. Maar hij bleef maar praten en ik had ondertussen zoiets van “hallo, ik ben al getrouwd”.
Toen hij me eindelijk los had gelaten had ik de volgende in mijn nek hangen. Een Indiër waar ik overigens goed mee kon opschieten. Hij zou Mike en mij missen en hoopte ons ooit nog tegen te komen. Ik merkte dat mijn afscheid nemen van deze plek ook langzaam dichterbij komt. En als ik eerlijk ben weet ik nu al dat ik Nasser zal gaan missen.
Maar dat verhaal komt later wel

Op kerstavond hebben we een prachtige avond gehad waarbij we veel hebben gelachen en een beetje hebben gedronken….was best moeilijk om mijn container te vinden….was ook erg donker buiten… En gisteren hebben we natuurlijk ook een bescheiden nieuwjaarsfeestje gehad. De TCC commandant had wat whisky en Rum beschikbaar gesteld VRIEND!!!
En wij hadden wederom een geit op de BBQ liggen. Heb om twaalf uur mijn glas in de lucht geheven en Jenny een zalig nieuwjaar gewenst. De tweede toost was voor jullie,

Iedereen gelukkig nieuwjaar gewenst.
Mag het jaar 2008 voor jullie net zo’n bijzonder jaar worden als 2007 voor mij was.

Groeten uit Sudan,

Marcel