Volleybal wedstrijd UN - Indie

Drie dagen geleden waren we uitgenodigd door het Indische bataljon voor een vriendschappelijk wedstrijdje volleybal. Wij UN Police en de Militaire UN Observers hadden een redelijk team samengesteld om toch enige weerstand te bieden. Natuurlijk stonden bij hun de beste spelers in het veld en wij hadden maar iets bij elkaar geraapt. Maar ik ben hier al een kleine vijf maanden weer aan het volleyballen en kan zeggen weer een goede conditie te hebben opgebouwd. Dus ik sta weer te smashen als een “24 jarig” menneke. Blijft toch steeds terugkomen die jeugdige leeftijd. Nu zijn de Indiërs hier in alles fanatiek. Ze hebben een prachtige camp site opgebouwd en zijn continu bezig deze te verbeteren. Inmiddels hebben we zelfs een mooie fitnessruimte. Toen we om de hoek kwamen lopen zag ik dat ze een prachtig veld hadden gemaakt. Tribunes aan de linker en rechterzijde. Een scheidsrechterstoel, twee vlaggers, scorebord, tafel met flessen koud water en ga maar door. De Indiërs wisten natuurlijk van die lange uit Panningen. Dus ze hadden het net hoger gespannen. Bij de eerste bal die ik kreeg ramde ik deze op de drie meter lijn zodat ze meteen wisten dat dit weinig nut zou hebben. Onze supporters stonden gelijk op de banken en de strijd was losgebarsten. Nu hadden we een klein probleem. In ons team zat een kolonel uit Sri-lanka die schijnbaar in zijn land iets te zeggen heeft. Dus hij was constant aan het klagen tegen sommige spelers dat ze hun best niet deden. De eerste set verloren we net met 25-23. De tweede set ging helemaal mis omdat onze Sri-lankaan maar bezig bleef mensen uit hun spel te halen. Toen ook deze set verloren werd was ik het zat. Als aanvoerder heb ik hem even duidelijk gemaakt dat hij zijn babbel dicht moest houden. Als blikken konden doden…Iedereen, zelfs de supporters, waren stil, maar de boodschap was aangekomen. Hij vertelde me dat hij NIETS meer had te zeggen tegen mij of tegen de andere in het veld. Mooi dacht ik, dat is nu precies wat ik wilde bereiken….. De wedstrijd begon weer en de mannen kregen hun zelfvertrouwen weer terug. Dit had als gevolg dat we de derde en de vierde set wonnen. Het stond nu 2-2. Ik moet zeggen dat dit een van de mooiste wedstrijden is die ik ooit heb gespeeld. Ik heb vanaf mijn elfde tot ongeveer mijn vijfentwintigste gespeeld dus dat zijn aardig wat wedstrijden. Maar deze was bijzonder. Er stonden gewoon zes verschillende nationaliteiten in het veld. Waarvan de helft elkaar niet kon verstaan. Sport is dan een mooi instrument om elkaar toch te begrijpen.

Aan het begin van de vijfde set kwam de Sri-lankaan naar me toe en verontschuldigde zichzelf voor zijn gedrag. Hij vertelde me dat hij in zijn land niet anders gewend was gezien zijn leidinggevende rol. Dus alles was weer happy de peppi en we begonnen aan de laatste set. Toen de stand 22-22 was leek het nog de goede kant op te gaan. Maar bij de laatste drie punten hadden we net niet het geluk aan onze kant. Dus helaas verloren we de wedstrijd met 3-2. De Indiërs stonden te juichen. Het leek wel een kampioenswedstrijd. Na de wedstrijd hadden de Indiërs thee met biscuitjes en hapjes geregeld. Had liever een blad bier willen zien, maar helaas is mijn buddie Mike op vakantie. Die had dat wel even geregeld….

Gisteren hadden we weer ons dagelijkse bezoek op het politiebureau in Nasser. Aanwezig waren, Johm, Thor en Paol. Dit zijn drie van de beste politieagenten in Nasser. Thor was druk bezig. Er waren twee Ethiopische groepen met elkaar op de vuist gegaan en hij was alle verklaringen aan het ordenen. Hij zat er een beetje beteuterd bij, terwijl Paol zat te lachen. Ik vroeg aan Paol waarom hij zo zat te lachen. Hij vertelde me dat hij net drie koeien in beslag had genomen van Thor, terwijl deze druk zat te werken. Thor gromde toen iets wat ik niet kon verstaan en wat de tolk niet wilde vertalen. Wat bleek nu, de zwager van Thor had een strafbaar feit gepleegd. Hij was veroordeeld tot een straf van drie koeien. Nu viel er weinig te halen bij de zwager dus kwamen ze automatisch bij zijn ouders. Ook deze waren arm, dus op naar de volgende persoon dat was zijn zus. Laat die nu net getrouwd zijn met een politieagent, genaamd Thor, die drie koeien heeft. De Chief van de customary court was naar de politie gegaan en deze (Paol) was dus vrolijk naar het huis van Thor gegaan om de koeien in beslag te nemen. Thor antwoordde toen dat Paol ook nog drie grote koeien had meegenomen. Thor zou die middag naar de chief gaan om een grote koe weer mee te nemen, te verkopen en drie kleine koeien hiervoor terug te brengen. Dan kon hij zijn andere twee grote koeien weer meenemen. Het ging tenslotte om drie koeien en niet of het grote of kleine zouden zijn. Toen Thor dit zei schoten ze alle drie in de lach (eentje als een boer met kiespijn). Maar ze konden er over lachen. Ik vroeg toen aan Paol waarom heb je Thor niet gewaarschuwd. Het is toch je collega. Dan had hij alvast drie kleine koeien kunnen regelen. Wederom schoten ze in de lach!!!. Ik keek Peter (mijn UN collega uit Zimbabwe) aan en wij schudden onze hoofden van verbazing. Dat is nu onze cultuur zei Johm. Zo regelen wij onze zaken hier. Vreemde humor……maar eigenlijk best grappig.

Laat ik eindigen met iedereen prettige kerstdagen te wensen. Hier is kerst niet echt waarneembaar. Geen kerstbomen, geen kerstballen, geen kerstmuziek zelfs geen Bing. Ik denk overigens dat als de kerstman hier langs durft te komen zijn slee in de rivier ligt en Rudolph op de BBQ beland. Echt hier wordt alles gegeten. De reden dat hier geen kerstlampje en verlichting zijn is niet dat men kerst niet viert maar puur dat men geen geld heeft voor deze versieringen. In de komende dagen komt er een militaire parade en worden er wat spelen georganiseerd op het voetbalveld in de stad Nasser. Wij zijn uitgenodigd om een partijtje te gaan touwtrekken tegen de lokale politie. Op dit moment wordt er nog bekeken of wij hier aan mee mogen doen. Stukje veiligheid. Gevoelsmatig is het hier voor mij augustus. Ben niet echt bezig met kerst.

Mijn kerst komt volgend jaar weer als ik op schiphol land en Jenny weer zie.
Mistletoe heb ik dan niet nodig….

Groeten uit Sudan,

Marcel