Nasser

Afgelopen maandag ben ik vanuit khartoum vertrokken richting Malakal.Tijdens de vlucht viel het me al op dat ik veel moerassige gebieden zag en weinig
stukken droog land. We hadden wel gehoord dat het nat kon worden tijdens het regenseizoen, maar dit zag er toch behoorlijk polderachtig uit als je begrijpt wat ik bedoel. Eenmaal geland op luchthaven Malakal werden we opgevangen door UN Police collega’s
uit Australië, Zweden en Oekraïne. De eerste vraag die ze stelden was of we kaplaarzen, rubberen kaplaarzen, hadden meegenomen? Ik kan je vertellen dat ik ze in een helder moment in mijn kist had gesmeten, gelukkig.

Toen we onze bagage in de voertuigen hadden geladen zijn we door de stad Malakal gereden naar de teamsite Malakal. Onderweg werd mij duidelijk waarom ik kaplaarzen nodig had. Modder, modder en nog eens modder. De straten waren niet zichtbaar door de drek en modder. Overal waren diepe waterplassen. De mensen op straat liepen op laarzen of blote voeten. Ezels voor karren gespannen is hier een van de weinige mogelijkheden van transport. De stad Malakal ziet er vervallen uit. Weinig huizen van steen. Merendeel golfplaten en houten wanden. Overal plastic zeilen over de “ huizen” om het een beetje droog te houden. Langs de weg loop een watergeul wat als afvoer wordt gebruikt.
De straten zijn vol van mensen, vee, karren, en UN voertuigen. Tijdens de rit kregen we te horen dat het doodrijden van een geit honderd dollars kost, en je mag dan de geit ook nog niet eens houden……

Hier in Malakal heb je een stam genaamd “Dinka’s”. Deze stam staat bekend om hun lengte. Ik ben denk ik het gemiddelde hier met mijn 1.98m. Ik zat vier dagen geleden in Malakal
in een huis van een UN collega uit Australië. Een klein mannetje van ongeveer vier jaar kwam even kijken wie die vier rare blanken uit Nederland waren. We hebben hem maar “toppie” genoemd omdat hij steeds zijn duim opstak. Hij keek mij aan en zei“ you Dinka ? “
Het feit dat hij mij beoordeelde op mijn lengte en niet op mijn huidskleur was eigenlijk erg mooi, kunnen mensen nog een voorbeeld aan nemen.

Ik ben inmiddels alweer vertrokken vanuit Malakal naar mijn eindbestemming. Ik kan over Malakal nog veel vertellen, zoals vast komen zitten met de auto, inkopen doen op de lokale markt, op jaagt naar een biertje en dan drie euro voor een lauw blikje betalen, slapen in een poetshok, wegbrengen van Nico en Hans naar hun vlucht richting Benthiu, slepen met koffers en ga maar door…moet nog wat mooie verhalen overhouden als ik terug ben in Nederland.

Nasser.
Mijn eindbestemming is Nasser. Dit dorpje ligt ongeveer zeshonderd kilometer onder khartoum naast de rivier de Nijl kort tegen de Ethiopische grens. Ik ben met een helikopter vanaf vliegveld Malakal vertrokken. Ik heb tijdens de vlucht regelmatig uit het raampje naar buiten gekeken en zag kleine dorpjes met huisjes van klei en riet, waterplassen en grote stukken grond met groene struiken. We vlogen trouwens met een helikopter waarvan de beschrijvingen op de nooduitgang in een voor mij onbekende taal stond beschreven. Zag er Russisch uit. Het stonk in de helikopter naar kerosine……erg geruststellend moet ik zeggen.
Bij het opstijgen bleven we ongeveer vijf minuten boven de landingsbaan hangen. Ik zag dat de Russen (??) aan het discussiëren waren met elkaar. Ik kan je zeggen dat ik meerdere weesgegroetjes heb gebeden en na de veilige landing de grond nog net niet heb gekust.

Aangekomen in Nasser werden we ontvangen door ons UN-Police collega’s. Direct werden we uitgenodigd naar hun verblijfplaats buiten het kamp. Dit zijn voornamelijk collega’s uit Pakistan, Bangladesh, Zimbabwe, Nigeria en de Filippijnen. We hebben daar rijst met vlees gegeten. Ik neem aan dat dit geit was. Waarschijnlijk eentje in de laatste jaren van zijn leven aangezien ik gemiddeld tien minuten moest kauwen op een klein stukje vlees. Maar, het gaat om de gedachte, goed ontvangst is altijd fijn.

Gisteren liep ik langs de rivier de Nijl om een werkbezoek af te leggen in het dorpje Nasser. De wind waaide in mijn gezicht terwijl ik langs de toekels (huisjes van klei met rieten dakken) liep. De mensen stonden in de rivier zichzelf en hun kleding te wassen. Kinderen die hun hand opsteken en je begroeten in hun taal (tamal/mali= hallo). Dan wandel ik daar met mijn rugzak, mijn rubberen laarzen, mijn digitale camera en mijn Nederlandse kop….
te genieten dat ik dit mee kan maken……

Met vriendelijke groet,
Uit Sudan.

Marcel.