Beetje regen

Gisteren heeft het hier ongeveer vijf uur achter elkaar geregend. Onweer, bliksem de hele rataplan kwam naar beneden. Het probleem hier is dat de grond bestaat uit klei. Daardoor kunnen ze ook vrij gemakkelijk een “toekel” bouwen. Alleen het water trekt dus niet de bodem in maar blijft staan en begint dan te stijgen. Onze wooncontainers staan op ongeveer veertig centimeter hoogte en na vier uurtjes regenen stond het water nog maar tien centimeter onder mijn voordeur. Ik zag in mijn gedachte de koffers als langs mijn bed drijven. Haastig zoekende naar mijn reddingsvest bedacht ik me ineens dat ze die alleen verstrekken als je bij de Marine zit…..dat stond natuurlijk niet in de aanmeldingsfolder van de Koninklijke Marechaussee. Maar goed, de regen stopte op tijd en onze teamsite ligt nu tijdelijk in een waterpoel. Er is in ieder geval iemand blij met deze regenbui, en dat zijn de brulkikkers. Die hebben vannacht dan ook een ode aan mijn container gebracht van ongeveer 01.00 uur tot 06.00 uur in de morgen, waarvoor bedankt. Vanavond staat op het menu……brulkikker

Natuurlijk houd dit beetje regen ons niet tegen met betrekking tot onze werkzaamheden. We kunnen alleen onze auto’s niet gebruiken. Het probleem met de voertuigen is de sterk zuigende ondergrond. Je komt dan ook direct vast te zitten, dus alles gaat gewoon met de benenwagen. Al lopende kom je erachter dat niet alleen auto’s problemen hebben met deze ondergrond. Best grappig als je met je sokken in de modder staat en je laarzen een meter achter je uit de modder steken!!!! Volgens mijn UN collega’s moet het ergste nog komen. Maar gelukkig duurt het regenseizoen niet zo lang meer, tot einde oktober……
Daar sta je dan met je zonnebrand factor 30.

Drie dagen geleden ben ik naar het MSF Hospitaal in Nasir geweest. Dit is een Nederlandse organisatie. Gezien het feit dat het hospitaal een Nederlandse tintje heeft, heb ik natuurlijk geïnformeerd of er ook Nederlanders aanwezig waren. Helaas, alleen een Zuid-Afrikaan die ooit in Amsterdam had gewoond. Een Amerikaan heeft me een rondleiding gegeven en ik was erg onder de indruk van hun werkzaamheden. Ze hadden diverse afdelingen met vrouwen en kinderartsen. Verder waren ze druk bezig met het opzetten van een operatiekamer. Je moet je voorstellen dat het een drietal oude vervallen gebouwen zijn en wat tenten. De voorzieningen zijn nul. Iets simpels als stromend water om je handen te wassen hebben ze niet. Probeer maar eens een steriele ruimte te organiseren als operatiekamer, terwijl je weet dat de rivier de Nijl elk moment kan overstromen en alles onder water zet. Tegen de tijd dat ik aan het einde van mijn missie ben staat daar hopelijk een volledig draaiend hospitaal, voorzien van alle gemakken en middelen om de mensen hier medisch bij te staan.

Mijn werkzaamheden bestaan uit training en advies geven aan de lokale politie. Verder ben ik ook betrokken in het “ Gender & Child protection “ beleid. Gezien de gevoeligheid van dit onderwerp met betrekking tot de rechten van vrouwen en kinderen, kan en ga ik hierover niets vermelden op deze weblog. Wat ik je wel kan vertellen is dat ik erg blij ben met deze functie. Het is iets wat me na aan het hart ligt en waarvoor ik me sterk probeer te maken.
Dus niet dat je denkt dat ik alleen maar schrijf over regenbuien en kaplaarzen en verder niets te melden heb. Sommige onderwerpen kun je beter gewoon bespreken onder een genot van een bakje koffie in Panningen en niet, zonder na te denken over de consequenties, op een weblog plaatsen.

Groetjes uit Sudan,
Marcel.