Een dagje Sudan

Laat ik eerst beginnen met jullie te bedanken voor alle pakketjes, brieven, kaarten, mailtjes en reacties op mijn weblog. Niet alleen tijdens mijn verjaardag maar gedurende de afgelopen maanden vind ik het geweldig hoe er meegelezen en geleefd wordt.
Collega’s die ook op uitzending zijn geweest zullen beamen dat post in alle verschillende vormen het meest belangrijke is . Het is je contact met Nederland en brengt veel plezier met zich mee. Dank je wel daarvoor…..

Elke morgen sta ik om zeven uur op. Wij, de UN police ,hebben geen weekend en werken elke dag. Hier staat natuurlijk een goede verlofregeling tegenover. Maar goed, een dagje uitslapen kennen we hier niet. Mijn favoriete moment van de morgen is het indrukken van de “snooze”knop op de wekker. Ik kan dan nog even blijven liggen. Tot nu toe blijft het bij twee keer “snoozen” maar het begint steeds moeilijker te worden. Nadat ik mezelf weer uit het bed heb getakeld start de morgen met de intentie om wat buikspier oefeningen te doen. Helaas heeft mijn lichaam ook een “snooze” functie dus ik kan je zeggen dat hier weinig van komt.
Mijn gefilterd water schenk ik alvast in de waterkoker en daarna sjoks ik richting de badkamercontainer. Na mijn gebruikelijke ochtendritueel wandel ik al wat vlotter terug en wordt ik ontvangen door een inmiddels borrelende waterkoker. Koffie in het bakske en even een momentje voor jezelf. Langzaam ontwaak ik vanuit mijn coma en begin ik de morgen met Brinta. Ja dat lees je goed Giesbers aan de ontbijtshake. Brood kan ik hier niet eten want de Sudanesen maken dit met water uit de Nijl. Als ik dit zou eten zou ik waarschijnlijk de rest van de dag en avond in de container met rioolfaciliteiten zitten. Niet echt mijn favoriete plaats. Zoals jullie weten werk ik met verschillende nationaliteiten die ook gebruik maken van deze toiletten. Ieder heeft zo zijn eigen “bijzondere”manier om naar het toilet te gaan. In het begin was het toilet continu verstopt omdat sommige nog nooit een wc rol hadden gezien. Dus de hele rol gebruiken, en niet afrollen, en daarna in het toilet proppen.
Niet vreemd dat dan de hele boel verstopt raakt…..Ik kan je vertellen dat ik na deze missie nooit meer moeite zal hebben met een toilet bij een tankstation in Nederland. Maak niet uit hoe smerig deze is zal altijd beter zijn dan wat ik hier heb ervaren.

Maar goed, na mijn ontbijtje met bakkie pleur, wandel ik rond acht uur naar onze kantoorcontainer. Ik begin de ochtend met het lezen van mijn mail en het doornemen van nieuwe UN instructies/bijzonderheden. Ik maak het werkrooster van de dag en noteer de bijzonderheden die ik het team tijdens de briefing zal vertellen. Rond kwart over acht komen de collega’s een voor een binnen om zichzelf in te schrijven in het logboek.
Half negen begint de briefing. Vandaag had ik het geluk om wat buitenlands temperament mee te maken. Schijnbaar had er zich iets voor gedaan tussen twee collega’s. Dus dit werd aan het einde van de briefing naar voren gebracht. Iedereen mocht een zegje doen. Het sloeg echt helemaal nergens op. Iets met het niet vragen om mee te rijden in de auto. Toen het mijn beurt was zei ik dat ze van een mug geen olifant moeten maken. Gewoon even een communicatie probleempje, kan gebeuren. Waar ik natuurlijk niet aan had gedacht is dat die gasten 24 uur per dag samen zijn. Dit kan nogal wat frictie opleveren. En ja hoor, ik was nog niet klaar of de eerste schoot uit zijn slof. Ik heb me dat eens rustig aangekeken.
Het begon met een misverstand en vloog naar de tweede versnelling over onbegrip tonen, de derde versnelling werd gekoppeld aan roddelen en de vierde werd afgerond richting discriminatie. Ik heb mijn stoel naar achteren geduwd (zitten wieltjes onder, erg handig) en heb de tornado zijn gang laten gaan. Tijdens dit schouwspel ben ik ook nog even naar het toilet geweest. Volgens mij hadden ze het niet eens in de gaten. Toen ik terug kwam gelopen hoorde ik buiten dat de storm nog niet was geluwd en ben ik weer het oorlogsgebied binnen getreden. Ben weer in mijn stoel gaan zitten en verwonderde me over het feit dat het de laatste dagen zo’n mooi weer was geweest. Ondertussen ging de volumeknop weer wat naar beneden en begonnen we opnieuw een ronde met wat iedereen er van vond. Dus als laatste in de rij mocht ik weer mijn zegje doen. Nu had ik samen met George, onze teamleader, een belangrijke “security meeting” om tien uur. Het was inmiddels half elf en ik wist dat het toch niet zou uitmaken wat ik zou zeggen. Mijn reactie was “morgen weer een dag”. Ik ben opgestaan en naar buiten gelopen. Waarschijnlijk waren ze zo perplex van mijn reactie dat ze allemaal opstonden en mee naar buiten gingen. Einde briefing. (ik kom niet terug op deze woordenwisseling maar kan je wel vertellen dat twee dagen later het onderlinge gevecht tijdens de briefing weer is begonnen en het einde nog niet in zicht is………)

Om kwart voor elf, te laat dus, zijn George en ik zo snel mogelijk naar deze “security meeting” gegaan. Ik baalde als een stekker dat we te laat waren. He betrof hier een speciaal belegde vergadering met alle commandanten van de lokale militaire en politionele eenheden, de chiefs van de omliggende dorpen, de County commissioner, UN militairen en UNpol.
Het was nogal belangrijk omdat er wat problemen waren ontstaan in de regio Nasir.Op deze meeting waren ongeveer dertig personen aanwezig. Nu spreken ze hier Nur en Arabisch. Dus alles moet twee keer worden vertaald. Als een persoon Arabisch spreekt, wordt dit vertaald door een tolk in de taal Nur en hierna weer voor ons in het Engels.
Iedereen in deze vergadering wil natuurlijk zijn zegje doen (status )…..
Ik zat om kwart voor elf in deze “County hall” en kwam een dikke vijf uur later naar buiten.
Deze hal heeft een dak van golfplaten. Het was ongeveer 45 graden. Het enige wat ik nog miste toen ik naar buiten liep was het geluid “ ping” van een magnetron. Ik was “weldone” als je begrijpt wat ik bedoel. Geen droge veter meer aan mijn lijf en zwaar sufgepraat. Ik had vanaf het ontbijt niets meer gegeten en gedronken en was dus een aardig partijtje lamlendig toen ik buiten stond. Maar goed deze vergadering was zeer belangrijk en de rust is voorlopig wedergekeerd.

Na deze marathon meeting terug naar onze teamsite waar ik eerst een half uurtje genomen heb om te lunchen en droge kleren aan te trekken. Om half vier aan de slag met het samenstellen van het dagelijkse situatierapport. Nu heb ik hier collega’s die de meest prachtige Engelse verslagen maken van hun rapporten. Soms moet ik het drie keer lezen en dan snap ik er nog niets van. De meest wonderbaarlijke (niet bestaande) woorden worden soms gebruikt. Dus ik mag van die soepzooi een leesbaar situatierapport maken. Ik kan je zeggen dat dit soms een behoorlijke opgave is. Als ik dan eindelijk klaar ben verstuur ik het situatierapport naar het sector hoofdkwartier in Malakal en is er weer een dag voorbij gevlogen in Sudan.

Gisteren waren de teamleader en de operation officer van UNpol door de Indische legereenheid op ons kamp uitgenodigd om het ‘ Durga Puja “ te vieren. Durga Puja is een Hindoe traditie en schijnt vergelijkbaar te zijn met kerstmis. Laat ik nu net operations onder mijn hoede hebben. Dus George en ik op de zondagmiddag richting de festiviteiten. We werden ontvangen en naar een feesttent gebracht. In deze feesttent zaten ongeveer een kleine honderd Indiërs in kleermakerzit op de grond. Voor deze groep stonden ongeveer twintig stoelen waar we werden uitgenodigd om te gaan zitten. Ik zat nog niet in de stoel of de eerste dienbladen kwamen al in onze richting. Op deze dienbladen stonden glazen gevuld met een honingachtig gekleurd drankje. Er werd mij gevraagd of ik er een paar ijsblokjes in wilde hebben. Mijn alcohol radar begon te loeien en inderdaad het was echte rum. Er werd getoost door de commandant van de legereenheid en ik kan je zeggen dat dit de lekkerste rum is die ik ooit heb gehad. De volgende dienbladen waren gevuld met allerlei Indische lekkernijen. Vraag me niet wat het was maar het smaakte heerlijk. De vlammen sloegen me wel uit de mond, maar deze kon ik gemakkelijk blussen met de rum. We zaten onder een tent en de temperatuur was inmiddels opgelopen tot 38 graden. Vreemd genoeg had ik hier weinig last van. De zweetdruppels die ik in mijn gezicht had waren van de spicy Indische hapjes. Ik zat naast een Indische officier die de Engels taal redelijke beheerste en we hebben gesproken over familie en India. Het mooie aan deze uitzending is dat ik kennis maak met verschillende personen en hun culturen. Ik ben uitgenodigd door hem om samen met Jenny naar India te komen. Hij vertelde me zwaar beledigd te zijn als ik hem niet zou mailen. Was duidelijk dat een simpel dankjewel niet werd geaccepteerd. Dus heb hem gezegd in de “verre” toekomst zijn land een keer te bezoeken. Ondertussen zat ik al aan mijn derde glas Rum en kon ik geen hapjes meer zien. We namen afscheid van de eenheid en werden door de commandant meegenomen naar een container achter de tent. Ik wist niet precies wat de bedoeling was, misschien een formeel afscheid. De deur werd geopend en voor ons stond een complete Indische rijsttafel!!!!.
Wat kan kerstmis( lees Durga Puja) toch een mooie tijd zijn……

Update : Fred en Ginger hebben na een aantal dagen hun carrière als tapdanser moeten opgeven. Een breuk in hun relatie is hiervan de reden geweest. Henk van der Meyden heeft nog als bemiddelaar opgetreden maar dit heeft niet mogen baten. Fred is tegenwoordig woonachtig op container 3A team site Nasir en heeft zijn tapcarrière (gelukkig) opgegeven (zie bijgevoegde foto).

Groetjes uit Sudan

Marcel.