Fred en Ginger

Tijdens mijn terugreis vanaf Khartoum naar malakal werd ik weer herenigd met twee Filippijnse UNpol collega’s, George en Vincent, van Nasir. George is benoemd tot teamleader en Vincent was operations officers op Nasir. Eenmaal in Malakal werd ik benaderd door beiden om Vincent zijn plaats als operations over te nemen. Vincent kon niet meer aanblijven omdat hij dezelfde nationaliteit als George heeft.
Volgens Malakal zou dit de balans in het team kunnen verstoren…??
Ik heb ze gezegd dat ik hierover wilde nadenken. Operations is verantwoordelijk voor het situatierapport aan het einde van de dag. Je neemt alle rapportages van de dag door en maakt hier een vlot lopend geheel van. Verder ben je ondersteunend aan je teamleader en informeer je de teamleden elke morgen tijdens de “morningbriefing” over nieuwe ontwikkelingen en instructies….. Niet echt de reden waarom ik naar Sudan ben gekomen.Dus ik heb niet meer gereageerd op hun verzoek. Tijdens de eerste briefing van George verzocht hij een collega uit Bangladesh om deze functie over te nemen van Vincent.Deze wist niet hoe snel hij overeind moest komen uit zijn ligstand om met een betoog van zes kantje te formuleren dat hij dit absoluut niet wilde doen. George keek direct naar mij en verzocht mij de functie over te nemen van Vincent. Misschien niet goed, maar ik heb ja gezegd. Ik wilde George niet laten vallen op zijn eerste dag. Naderhand ben ik met hem gaan praten en heb ik gezegd deze functie te accepteren onder de voorwaarde dat ik betrokken zou blijven binnen het werkgebied Gender & Child. Ben deze week bezig geweest om het mezelf de komende weken zo gemakkelijk mogelijk te maken als operations. Dus volgende week ga ik weer lekker aan de slag en probeer ik weer wat vaart te krijgen in wat verschillende projecten waarmee ik was begonnen.

Een van de langs lopende projecten hier is opgezet door een Nigeriaanse collega. Hij is ongeveer zes maanden geleden begonnen met het vormen van een PCRC (Police Community Relation Committee). Vandaag was de dag eindelijk aan gebroken.. De uitnodigingen waren gemaakt in het Arabisch en verdeeld onder de notabelen van de County Nasir. Toen ik de ontvangsthal van de County binnen kwam lopen zaten er ongeveer vijftien mensen. Redelijke opkomst dacht ik nog. Natuurlijk krijgt iedereen een zegje en mag zichzelf even voorstellen. Nu begint hier alles met een gebed, dus ook deze vergadering. Niets aan de hand, hoort erbij. Het was een kort gebed gehouden door onze teamleader, zonder halleluja. Nadat hij zichzelf had voorgesteld en zijn mening had verspreid over deze bijeenkomst, werd de volgende persoon uitgenodigd. Ook deze begon met een gebed gevolgd door een verhaal van ongeveer vijftien minuten. Nu moet dit hele verhaal natuurlijk nog worden vertaald door onze tolk, dus 2 X 15 = half uur. Je kunt je voorstellen dat vijftien personen maal een half uur nogal wat tijd in beslag neemt. En ja, moi moest natuurlijk ook even een verhaaltje vertellen. Nu ben ik niet zo’n gospel verspreider en een keer halleluja roepen leek mij ook niet echt gepast (hoewel ik er melig genoeg voor was). Dus dacht ik laat ik het goede voorbeeld geven en een korte introductie geven van een paar minuten. De volgende spreker dacht toen : “ als hij zijn minuten niet gebruik, dan plak ik die wel aan mijn speech…” Aan het einde van deze bijeenkomst werd er afgesproken morgen te beginnen met het selecteren van een voorzitter. Meer is er in de vijf uur vergaderen niet besproken. Dan zeggen ze dat wij in Nederland een vergadercultuur hebben……………..

De temperaturen zijn aardig aan het stijgen in Nasir. Weinig regen meer en we kunnen inmiddels weer gebruik maken van de auto’s. Dit vind ik aan de ene kant wel jammer. Die dagelijkse wandelingen naar de stad vond ik wel iets hebben. Nu de zon behoorlijk aan de hemel staat te branden zijn er nagenoeg geen brulkikkers meer te bekennen. Maar helaas, ik heb nog steeds geen rust in mij container. Sinds twee dagen hebben een tweetal grote vogels mijn containerdak gevonden als de ideale plaats om vanaf vijf uur in de morgen te gaan tapdansen Dat begint dan te stampen en te krassen totdat de zon begin te schijnen en ik zwaar in de kreukels vanonder mijn klamboe kruip. Fred en Ginger trekken zich niets aan van die Nederlander die geen oog meer dicht doet. Mooi glad oppervlak met coating waardoor het tappen lekker doordreunt. Er staan hier ongeveer vijftig container…..nee laten we de container nemen waar die lange in zit!!. En als die dan s’morgens met een zwaar ochtendhumeur en dikke wallen onder zijn ogen op zijn slipper richting de toiletten Sloft, vanuit een boom de boel aanschouwen……Dit is een ongewapende missie, iets wat ik op dit moment zeer betreur….

Nu hebben jullie denk ik wel in de gaten dat ik nogal van een geintje hou.
Sinds mijn nieuwe functie zit ik wat vaker binnen achter een bureau. George heeft wat muziek bij zich en de laatste dagen zit ik regelmatig te luisteren naar de Backstreet boys.Niet echt mijn smaak…. Gelukkig ben ik zelf ook in bezit van wat mp3-tjes. Binnenkort gaat ik even wat Backstreet boys mp3-tjes vervangen voor wat goede degelijk Duitse hardrock, oftewel Ramstein. Ik wil die kop wel eens zien als hij weer op zijn Backstreet boys mp3-tje klikt en er dan “kukkident zwei fasen” herrie uit die boxen knalt. Ik denk dat ik in mijn broek zeik van het lachen….

Nu heeft Mike ook regelmatig opmerkingen, die geinig bedoelt zijn, en dan zie je onze UN police collega’s kijken alsof ze een varken op de fiets voorbij zien komen. Met andere woorden ze snappen ons soort humor niet. Dat maakt natuurlijk niet uit want dan liggen wij weer in een deuk.

Je weet wat mijn levensmotto is “een dag niet gelachen is een dag niet geleefd”.

Groetjes uit Sudan

Marcel.