Donker Afrika

Er staan hier twee generatoren die de stroomvoorzieningen regelen op ons kamp.
Een van deze generatoren is in sublieme staat…..vandaar dat ik nu bij kaarslicht op de laptoppie accu dit verhaal zit te tikken. De laatste drie dagen valt de stroom regelmatig uit en kan ik telkens net de accu van mijn laptop opladen. Er wordt hard aan gewerkt en men laat duidelijk zien dat de nodige ‘Knowhow’ aanwezig is door vloekend en tierend tegen de generator aan te trappen. Dan loopt er af en toe zo’n lange irritante Nederlander uit Panningen langs die vraagt of ze wel gecheckt hebben of er nog diesel in zit………….. (effe de boel opnaaien)….
Ik kan je zeggen dat ik regelmatig heb moeten rennen om het gereedschap te ontwijken. Het tempo zit er aardig in dus ik verwacht zo rond de kersttijd weer stroom te hebben.Krijg ik toch nog wat ik wilde hebben…
een donker Afrika…….

Twee dagen geleden waren we bezig met het zogenaamde “capacity building” in het politiebureau van Nasir. Samen met twee UN collega’s hadden we een discussie met acht Sudanese politie agenten over de rechten van minderjarigen. Wat te doen als een kind wordt gearresteerd in verband met het plegen van een strafbaar feit en wat wel en niet binnen de grenzen ligt van je bevoegdheden als politieagent. Laat ik je zeggen dat het woordje grens hier een rekbaar begrip is, maar dat is een ander verhaal.
Een van de agenten wilde weten hoe kinderen in ons land worden gestraft als ze thuis niet naar hun ouders luisteren. Mijn twee UN collega’s (Bangladesh en Pakistan) hebben thuis een nest vol. Die kijken niet op twee of drie extra kinderen. Zoals jullie weten is mijn nest leeg, dus ik besloot deze vraag even uit te zitten. Mijn beide collega’s vroegen hem om een voorbeeld………….
De agent vertelde ons dat hij een zoontje had die samen met de buurjongen aan het spelen was. Vaders was niet thuis en de kinderen hadden even de AK-47 mee naar buiten genomen. Ze waren nieuwsgierig hoe het was om een wapen af te vuren. Maar omdat ze niet wilde dat iemand dit zou horen hadden ze een plannetje bedacht. Eentje zou de trekker overhalen en de ander de hand voor de loop houden. Beiden dachten dat niemand dan de knal zou horen. Met als gevolg dat een van de kinderen naar het ziekenhuis kon met een gat in zijn hand. Zijn vraag was hoe hij deze twee nu op een correcte wijze kon straffen ??????
Ik kan je zeggen dat mijn onderkin nog net niet op de vloer lag van verbazing.
We hebben geprobeerd hem duidelijk te maken dat het zijn verantwoordelijkheid is en niet die van de kinderen. Kinderen zijn nu eenmaal nieuwsgierig en een wapen behoort achter slot en grendel te staan. Dat zag hij toch iets anders. Cultuurverschil zoals hij het benoemde. Een veel gebruikte term als wij ze een andere kijk op een situatie proberen te geven.

Nu weet ik dat kinderen in dit soort landen vrij gemakkelijk toegang kunnen krijgen tot wapens. Ik kan me nog herinneren van mijn uitzending naar Afghanistan dat er een project draaide waarbij kinderen hun plastic speelgoed wapens konden inleveren voor kleurpotloden en schriftjes. Deze plastic wapens waren van dichtbij niet te onderscheiden van echte wapens.
In deze tijd waren er sommige landen aanwezig die een beetje…..hoe zal ik dit benoemen… “triggerhappy” waren. Ik denk dat dit de juiste beschrijving is. Als een kind dan met een niet van echt te onderscheiden plastic wapen stond te richten kon dit een gevaar voor hem opleveren. Ik moet zeggen dat dit een zeer mooi en goed Nederlands/Duits project was.
Een van de betrokken collega vertelde me toen dat hij vandaag toch wel een heel bijzonder wapen had gekregen. Een Afghaans kind wilde graag kleurpotloden en een schriftje, maar hij had geen plastic speelgoedwapen. Hij is toen naar huis gegaan en heeft toen een echt wapen, doorgeladen en al, opgehaald en deze ingeleverd. Het wapen was nog groter dan het kind.De collega had het in eerste instantie niet in de gaten en voordat hij het besefte was het kind al vol trots op weg naar huis met kleurpotloden en een schriftje. Ik weet niet of ze hier thuis erg blij mee waren.

Aan het einde van ons gesprek hebben we het nog gehad over hoe belangrijk een goede opvoeding van kinderen is. Zij zijn de toekomst van het land. Hierop antwoordde een van de agenten dat de taak van de opvoeding bij de vrouw lag en niet bij de man. Volgens hem lag het probleem dat de vrouwen niet goed genoeg geschoold waren.
De UN collega uit Bangladesh kwam toen met een geweldige opmerking uit de hoek. Hij zei: “ dan wordt het tijd dat jullie de vrouwen een gelegenheid geven om naar school te gaan”. Ik kan je zeggen dat het erg stil werd op het politiebureau. Hij eindigde met de navolgende spreuk.

“You give me an educated mother, and I will give you an educated nation”.
(Napoleon ??)

Wat kan ik nu nog schrijven na deze laatste opmerking, niets dus.

Groetjes uit Sudan,

Marcel.