Back in Nasser

15 september 2007, de dag dat Jenny en ik 16 jaar bij elkaar zijn, ben ik vanuit Khartoum naar Nederland gevlogen. Rond 19:30 uur liep ik onder een heldere sterrenhemel over de luchthaven van Khartoum. In mijn gedachtes zag ik mijn ontmoeting met Jenny al voor me. We hadden elkaar al twee maanden niet gezien en ik kan je zeggen dat ik aardig uit keek naar ons wederzien. Mijn vlucht duurde ongeveer elf uur. Ik heb deze door gebracht met het kijken van films en lezen. Ik wilde wel slapen, maar het idee dat wij binnen enkele uren elkaar weer zouden zien zorgde voor de nodige “gezonde” spanning. Toen het vliegtuig op Schiphol landde wist ik dat ze op me stond te wachten. Mijn vlucht arriveerde ergens op de meest verre uithoek van de luchthaven. Dus ik heb eerst de nodige roltrappen gehad voordat ik bij de uitgang kon komen. Waarschijnlijk dachten andere mensen dat ik een andere vlucht moest halen gezien de stevige pas die ik er in had. Laat ik zo zeggen dat het enthousiasme nogal aanwezig was en ik moeite had om sommige mensen, die mij blokkeerden, niet met trolley en al van de roltrap af te flikkeren. Ik liep de hal in waar mijn bagage zou arriveren en keek direct door de hal richting de glazen wand. Daar stond ze…..Ik kan je zeggen dat het geweldig was haar weer te zien. Ik zag dat ze aan het zoeken was voor mij. Ben de trap afgelopen en zag aan de brede lach op haar gezicht dat ze mij had gespot. Helaas moest ik natuurlijk nog wachten op mijn koffer. Toen ik eindelijk mijn koffer van de bagageroller kon pakken wachtte mij alleen nog de weg door de Douane. Natuurlijk had ik niets aan te geven. Om de hoek door de schuifdeuren en ik liep recht in haar armen.

Na ongeveer een ????? tijd zijn we samen over Schiphol gaan wandelen. Jenny had kleren meegenomen van thuis zodat ik me kon omkleden. Even opfrissen op het toilet (wat zijn die schoon zeg) en ik voelde me weer een nieuw mens. Het mooie van een uitzending is dat je Nederland voor een paar minuten kunt ervaren als iemand van een ander land. Dit duurt maar heel even maar is wel mooi om mee te maken. Als je dan over Schiphol loopt en de overvloed aan eten en drinken ziet, de winkels, de vooral schone vloer en nette restaurants, de muziek die overal klinkt, de glazen ramen van tientallen meters hoog, de reclames en ga maar door, je een besef krijg wat een rijk en mooi land Nederland eigenlijk is. Het ruikt lekker, er zijn geen vliegen die om je gezicht zwermen, geen modder, vooral geen kaplaarzen, gewoon Nederland. Misschien is het de euforie van het wederzien met Jenny, maar ik heb wel even genoten van deze constatering. Overal zag ik de koppen in de krant dat onze regering weer bezig is met het aantrekken van de broekriem. Maar laat ik hier eerlijk over zijn, ik zou mijn Nederland paspoort absoluut niet willen ruilen voor een ander land.

Ik ben samen met Jenny bij een gezellig koffie restaurantje gaan zitten. We hebben beiden een cappuccino en appelgebak met slagroom besteld. Nadat we onze cafeïne en slagroom shot hadden gehad kreeg ik de telefoon van Jenny om een sms-je te sturen naar Jose en Genevieve. Vorig jaar heeft Jose Genevieve ten huwelijk gevraagd. Ze hadden beiden aangegeven dat ze hoopten dat Jenny en ik samen bij deze belangrijke dag aanwezig zouden zijn. Jose liet me dit ook nog eens duidelijk merken door mij als getuige te vragen, iets waar ik zeer vereerd mee was. Het enige kinkje in de kabel was natuurlijk dat ik aan de andere kant van de wereld in de modder zat. Het is een behoorlijke onderneming om vanuit Nasir naar Khartoum te komen. Er vallen namelijk dagelijks vluchten uit en de passagierslijsten kloppen zelden.
Dinsdag 11 september ben ik begonnen met mijn terugreis richting Nederland. Overigens niet de beste datum om in een vliegtuig te stappen (had Jenny nog aan gedacht). Nadat ik in Malakal was gearriveerd begon mijn vlucht naar huis al te wankelen. Ik stond niet op de passagierslijst.Nu kan ik behoorlijk goed opschieten met een politieagent uit Zweden (Björn), die had mij al verteld wat ik moest doen als ik niet op de lijst zou staan. Volgens hem werkte er een Deen genaamd Sven die ze Axel noemen ????????? ????????????? Oké dan…..
Volgens Björn kon hij vaak nog een stoeltje regelen op een vlucht. Ik natuurlijk op zoek naar Sven (die ze Axel noemen). Gelukkig wilde hij me helpen en ben ik als eerste stand-by passagier op de lijst gezet. De volgende dag moest ik maar terugkomen. Ik was het er eigenlijk niet mee eens, maar meer kon hij ook niet doen. De volgende dag sjokte ik richting het toiletgebouw. Aan de andere kant zag ik Sven (die ze Axel noemen). Hij zag me en stak zijn duim in de lucht. Ik had een plaatsje in het vliegtuig. Ik kan je zeggen dat ik nog net niet zo’n Iers “river”dansje op de stoep heb gedaan. Zat er wel dicht tegenaan.

Maar goed om een lang verhaal ietssssss in te korten. Op 22 september 2007 zijn ze getrouwd. Het was een prachtige dag met een geweldig feest. Ik heb eerst flink aan de champagne gezeten die erggg lekker was. Daarna aan de sinas met twee vingers schuim. Jenny heeft me goed in de gaten gehouden. Die zag hoe snel die glazen leeg waren en mijn conditie op het gebied van alcoholische versnaperingen is wat minder geworden. Maar ik ben overeind gebleven en alcohol dood natuurlijk veel bacteriën. Dus dit was medisch zeer verantwoord. Het was een bijzondere dag met bijzondere momenten. Het aanwezig zijn bij de huwelijksvoltrekking van Jose en Genevieve, maar ook het bijpraten met bijzondere vrienden, iets wat ik absoluut niet had willen missen.

Ik ben inmiddels weer terug in Nasser. Heb in totaal 26 uur gevlogen en ben buiten mijn tien verlof dagen in Nederland zeven dagen aan het reizen geweest. Maar het was geweldig weer even thuis te zijn. Ik ben weer volledig opgeladen voor het tweede deel van mijn uitzending.

Groeten uit Sudan,

Marcel.