Akobo

Afgelopen vrijdag ben ik op long rang patrol geweest naar Akobo County. Deze regio ligt op ongeveer een uur vliegen met de helikoter vanaf Nasir. Inderdaad heb weer in een Russische heli gezeten. Rook nog steeds naar kerosine. Net als een stewardess kwam een van de Russische piloten vooraan in de heli staan. “There is door and there is door, and there is door have nice fly, bye.............” Dat was dan onze safety check ????
Hij wees in de richting waar volgens mij de nooduitgangen zouden moeten zitten. Nu vond ik deze informatie nogal belangrijk gezien het jaartal van deze ijzeren kist met wieken.
Maar de verschillende nooduitgangen waren met mijn Europese ogen niet waarneembaar. Waarschijnlijk uitermate goed gecamoufleerd door de Russen. Was vorige week nog aan het halleluja-en geweest in de kerk, dus ging ervan uit boven nog wat tegoed te hebben voor een veilige vlucht.
Eenmaal geland tussen de koeien in een weiland, kregen we twee uur de tijd om ons werk te verrichten. Voordat je hier met de locale politie kunt praten en de gevangenis mag bezoeken moet je eerst toestemming krijgen van de County Commisioner. Deze persoon kun je vergelijken met een soort burgemeester van de regio Akobo. We werden ontvangen in een vergaderzaal met een podium. Op het podium stond een bureau en achter het bureau zat de Comissioner. Voor het podium bevonden zich een aantal bankstellen die opgesteld waren in een U-vorm. De teamleaders mochten links en rechts op het podium naast hem komen zitten. Ik was tijdens de ochtendbriefing aangewezen als teamleader, dus ik was de sjaak.
Toen we ons gesprek begonnen zag ik opeens een vleermuis door de ruimte vliegen. Deze parkeerde zichzelf op de kop achter de Commisioner. Het was een vrij donkere ruimte en toen ik op het podium naar boven keek zag ik opeens dat er ongeveer twintig vleermuizen hingen. Het gesprek duurde ongeveer een uur en de vleermuizen bleven maar door de ruimte heen fladderen. Boven de zaal hadden ze grote zeilen gespannen. Om de minuut hoorde je druppels op het zeil tikken. Buiten was het droog, dus het tikken kon geen regendruppel zijn.
Naderhand kwam ik er achter dat er boven de zeilen nog meer vleermuizen zaten. Moet ik de druppels nog uitleggen….. de zeilen stonden gespannen en zaten aardig vol. Ik zal hier absoluut nog vaker komen. Hopelijk zit ik niet onder de zeilen als het naar beneden komt……

Toen ik hier in de eerste week arriveerde ben ik op zoek gegaan naar een sport gelegenheid. Ik hoorde van een UN collega dat de Indiërs een tent hadden neergezet met fitness apparatuur. Ik ben dezelfde avond nog gaan kijken naar deze ruimte. De fitness apparatuur bestaat uit twee grote blikken Unox gevuld met beton en een stangetje ertussen. Verder een donkerbruin matje (wat eerst de kleur groen had) en twee kleine blikjes beton als haltertjes.
Ik ben na deze desillusie maar even onze teamsite gaan verkennen voor iets beters. Tijdens mijn wandeling zag ik opeens een bal de lucht in gaan die erg veel vergelijkenis vertoonde met een volleybal?? Het zal toch niet.
Ik richting de bal lopen en jawel een prachtig volleybalveld. De Indiërs waren fanatiek aan het volleyballen. Ik dacht bij mezelf even kijken. Voor dat ik het wist stond ik linksvoor in het veld als aanvaller. Ik kreeg meteen een mooie set-up en sloeg deze beheerst over het net. Nu komt het mooie. Er wordt niet doorgedraaid, dus ik bleef links voor aan het net staan. Ik zag dat aan de andere kant aardig uitgehaald werd met het smashen dus het licht stond op groen. Nu staan ze met ongeveer negen man in het veld. Drie voor aan het net en zes achter voor de verdediging. Met andere woorden je raakt nogal snel iemand. Maar ze vinden het geweldig. Ze gaan voor elke bal en de harder ik smash de fanatieker ze worden. Deze Indiërs zijn een militaire eenheid. Gezien het regenachtige weer liggen er om het volleybalveld wat waterplassen. Daar hebben ze dan een soldaat neergezet om de bal tegen te houden. Jaja, die mag niet nat worden. Nu heb ik tijdens het afgelopen volleybaltoernooi van Flamingo’s in Gennep met de trainer van heren1 gesproken over een basisplaats volgend jaar februari. Dit kostte me twee biertjes en de belofte te gaan trainen in Sudan…..Tada
Als het februari is sta ik in Gennep met twee biertjes…vier biertjes, moet wel een beetje aan mezelf denken.

Vorige week maandag heb ik een zeer belangrijke ontmoeting gehad met een lokale vrouwenorganisatie genaamd “the Mothers”. Een van de eerste opmerkingen die in Khartoum werd geplaatst was de vraag waarom er geen vrouwelijke collega’s uit Nederland waren meegekomen. Als man zijnde kun je hier niet zo gemakkelijk contact krijgen met vrouwen en kinderen. De barrière om te praten over leed wat hen is aangedaan is al groot genoeg. Als ze dan tegenover een vreemde man uit een ander land zitten wordt het nog moeilijker. Een vrouwelijke collega wordt dan ook bijna altijd belast met de Gender and Child zaken.

Ik had gehoord van een vrouwen organisatie in Nasir en ben bezig geweest om contact te krijgen met deze groep. Afgelopen maandag hadden ze me uitgenodigd om bij een van hun “meetings” aanwezig te zijn. Ik was samen met Mike, twee andere collega’s en een tolk gegaan, en was zeer nieuwsgierig naar deze bijeenkomst. In het begin waren ze erg stil en afwachtend naar wat wij te vertellen hadden. Ik heb mezelf voorgesteld en ben, middels de tolk, gaan praten over onze aanwezigheid als “ UN police” in Nasir. Nadat ik over verschillende onderwerpen had gesproken heb ik ze uitgenodigd om te reageren. Het duurde even, maar na een minuutje begon de eerste voorzichtig te praten. Na deze eerste zet werd onze tolk aan alle kanten benaderd door verschillende vrouwen die wilde reageren. We hebben veel verhalen gehoord. Een van de grootste problemen is het feit dat de meeste vrouwen in Nasir analfabeten zijn. Hierdoor worden ze niet als evenwaardige partner van de gemeenschap beschouwd. Ook het afhankelijk zijn van de man is iets waar ze zich aan storen. Ze willen zelf iets opbouwen om een eigen inkomen te creëren.
Nu kunnen wij als UN alleen training
en advies geven. Voor het verstrekken van financiële middelen zitten er
hier zogenaamde NGO,
(Non Governmental Organizatons).
Deze kunnen hulp bieden bij het opzetten van faciliteiten. Toen ik informeerde of er interesse was in “workshops” over Gender&Child en Human Rights werd dit zeer enthousiast ontvangen. Alles wat met educatie te maken heeft is een manier om verder te komen in het leven en wordt hier als zeer belangrijk ervaren.
Nu heb ik inmiddels contact gehad met de groep Child Protection and Human Right in Malakal. In oktober komen ze om verschillende workshops te geven aan de groep “Mothers” Mogelijk dat hier ook een NGO bij aanwezig zal zijn. Wie weet, misschien groeit uit deze ontmoeting nog een mooi project voor de toekomst…..

Groeten uit Sudan,

Marcel.