Customary court

Vorige week heb ik mijn “skils” als IT specialist lopen te verkondigen en moet ik nu al bekennen dat deze toch een beetje beperkt zijn. Zoals jullie weten ben ik inmiddels werkzaam als Operations en breng ik wat meer tijd door achter de computer.De UN heeft een mail systeem waarbij ik aan het eind van de middag alle rapportages kan versturen via dit geweldige (maar niet echt) systeem. Nu hebben onze computer een virusscanner die nog uit het tijdperk van de Commodore 64 stamt. Mijn UN computer is op dit moment te vergelijken met een flipperkast. Ik zit regelmatig op het moederbord te rammen om de zaak weer gaande te krijgen. Het is dat Mike me net weer met de tondeuse heeft gemillimeterd, want anders zou ik de haren uit mijn kop trekken van frustratie. Ik heb het record met betrekking tot het proberen te versturen van een situatierapport. Bij de vijfde keer lukte het me. De stoom kwam uit mijn oren en ik was in staat de computer naar buiten te gooien. Terwijl ik daar nog na zat te tieren in mezelf kwam een collega aan met het verzoek of “mister Marshall” nog even een rapport van hem kon versturen. Ik sprong uit mijn stoel en riep “ NU EVEN NIET, JA”…. (zou een leuke reclamespot kunnen zijn……)
Maarja, Marcel is Marcel dus ik heb zijn rapport toch maar even (naar de vierde keer) verzonden. Nu heb ik reeds meerdere keren gebeld met onze helpdesk, inmiddels schelddesk, maar ze blijven beloven met de helikopter langs te komen. Elke keer als die Russische Trabant weer over komt vliegen sta ik vol verwachting te kijken als de deur geope…naar buiten valt......
of de computerspecialist is meegekomen. Maar nee, natuurlijk niet. Echt er kom een moment dat ik de hele zooi van mijn bureau aftrek, naar de helikopter loop en via een van de ruimschoots aanwezige gaten naar binnen gooi. Ik plak er dan een sticker op met het verzoek deze “Atari” niet eerder terug te brengen voordat er weer leven inzit.

Vandaag is het even afreageer dag dus ik ga nog even door. Afspraken maken is iets wat hier nogal een wazig begrip is. Als je in Nederland met iemand afspreekt om een bijeenkomst te houden om tien uur, dan heb je een bijeenkomst om tien uur, toch….??
Nu werkt dat hier iets anders. Als je hier om tien uur een afspraak maak, moet je er eerst een half uur bijtellen. Dan begin je dus pas om half elf maar ga er vanuit dat er om elf uur nog steeds mensen binnen komen vallen. Dan is een afspraak maar een afspraak. Het kan voorkomen dat je…uhhh….laten we zeggen…uhhhh….gewoon geen zin hebt. Geen probleem, dan gaan we toch niet!!!!!!!
Dit heeft als gevolg dat Mike en ik als twee dodo’s op een bankje zitten te wachten voor een bijeenkomst. We werden nog wel netjes in kennis gesteld (half uur later) dat het vandaag toch weer niet goed uitkomt (pas de tweede keer dat het wordt uitgesteld).
Het belachelijke aan deze situatie is, dat deze bijeenkomst een belangrijke stap voor de verdere ontwikkeling van de stad kan zijn. Het is een bijeenkomst geregeld door en voor alle lagen van de bevolkingsgroepen, aanwezig in Nasir en omstreken. Wij hebben de eerste steen gelegd en zijn nu puur aanwezig om het in goede banen te leiden. Het is aan hun om die doorstart te maken en een goed bestuur neer te zetten. Wie zit er weer op de bank te wachten…wij. Wie weet, misschien volgende keer beter.
Drie keer is scheepsrecht, al weet ik niet of deze spreuk hier in Sudan bruikbaar is.

In mijn vorig weblog verhaal had ik geschreven over mijn gesprekken met de lokale customary court om een vrouw uit de gevangenis te krijgen. Drie keer raden…juist ze was gewoon nog aanwezig tijdens mijn laatste bezoek. Ik weet nu in ieder geval hoeveel waarde ik kan hechten aan een belofte van een groepje mannen onder een boom. Mijn volgende stap was dan ook om de residentiële Rechter van de County Nasir te benaderen. Helaas zat hij de afgelopen weken in Khartoum. Afgelopen dinsdag kwam de Russische Trabant weer langs en stond ik weer vol goede moed op de computerfluisteraar te wachten…helaas niet aanwezig. Maar de residentiele Rechter van Nasir zat wel op deze vlucht samen met een hoge magistraat uit Juba. Ik was al eerder gebeld door Human Right Malakal dat er een hoge official zou komen om hier wat zaken recht te gaan zetten. Deze magistraat van Juba heeft hier de laatste dagen, op een zeer positieve wijze, aardig huis gehouden. Allereerst werden alle chiefs van de customary court ontboden en werd hun medegedeeld dat vanaf nu de enige rechtspraak nog door de residentiële Rechter zou plaatsvinden.
De chiefs hebben tot maandag de tijd gekregen om alle personen uit de gevangenis te halen die zonder toestemming van de Rechtbank zijn vastgezet. De Rechter gaat maandag de gevangenis bezoeken. Iedere persoon die nog onrechtmatig vast zit wordt direct invrijheid gesteld.
Verder werd er ook nog medegedeeld dat een vrouw,als volwaardig lid, deel uit gaat maken van de customary court. Naar mijn weten is dit in Nasir ongekend. De collega’s die met deze informatie kwamen vertelde ons dat de vrouwen buiten de vergaderzaal aan het zingen en dansen waren door deze gebeurtenissen. Dit is natuurlijk een geweldige vooruitgang voor de vrouwenrechten hier in Nasir.
Jammmmmmeeeerrrrrr dat ik niet bij deze meeting aanwezig was. Ik had die gezichten van die Chiefs wel eens willen zien. Nu snappen jullie denk ik wel dat ik dinsdagmorgen even een bezoekje ga afleggen in de lokale gevangenis. Even kijken of het niet alleen woorden zijn maar ook daden.

Groeten uit Sudan.

Marcel.