Contigentsdag in Juba

Dinsdagmorgen ben ik samen met Mike naar de gevangenis gegaan om te kijken of er een positief gevolg was na de vergadering van vorige week door de Rechter met de lokale Chiefs . Toen we op het armzalige terrein aankwamen viel het me al direct op dat er nog maar een paar vrouwen aanwezig waren. Eerst een gesprek met een van de gevangenisofficieren en toen door het ijzeren hek naar binnen. Ik kan je zeggen dat er meer dan vijfenzeventig procent van de vrouwen waren vrijgelaten. Ook de oude zieke vrouw waarover ik al twee keer met de lokale “customary court” had gesproken was eindelijk weg uit deze modderbak omringt met prikkeldraad. Tijdens mijn gesprek met de laatste paar aanwezige vrouwen kwam aan de buitenzijde van de gevangenis een oude chief voorbij gewandeld. Een van de gevangenisbewaarder maakte een opmerking tegen hem en hij stopte.
Ik heb onze tolk gevraagd wat de bewaarder had gezegd. Hij vertelde me dat de gevangenisbewaarder een grapje had gemaakt over dat wij alle gevangenen aan het vrij laten waren. De chief maakte een wegwerpgebaar met zijn hand en vervolgde zijn weg. Ik heb toen tegen de bewaarder gezegd dat de Rechter van de County Nasser verantwoordelijk is voor deze vrijlatingen, niet wij de UN. Natuurlijk is het balletje gaan rollen naar aanleiding van onze rapportages over de reden van de detentie van deze vrouwen. Maar onze rol is puur adviseren en rapporteren. Deze geweldige stap is gemaakt door hun eigen mensen. Sudanesen die begrijpen dat dit soort zaken in deze tijd gewoon niet meer kunnen. Zelfs niet in een klein stadje ergens halverwege het zuiden van Sudan.

Vorige week maandag was er door de UNMO (militaire observers) een BBQ geregeld.
De Indiase en Pakistaanse UNMO collega’s zijn naar de markt gegaan en hebben een geit gekocht. Nu zijn die mannen volleerde slachters. In die landen wordt niet zo nauw gekeken naar de voedsel en waren Wet (Die hebben ze namelijk niet). Maar uit fatsoen werd de geit op de lokale markt geslacht en zouden ze alleen de lekkere stukken vlees meenemen
(lekkere stukken???). Maar goed, het gaat om de gezelligheid, dus dan geven Mike en ik graag acte de presente . Natuurlijk werd er alleen maar frisdrank geserveerd…… met een kleinnnnnnnn beetje Ouzo. Maar dat mag, want dat is goed voor je maag, lever, longen, hart en vaatziektes en ga maar door. Mike en ik hebben niet echt veel gedronken. Het vreemde was wel dat we aan het einde van de BBQ vloeiend Pakistaans konden praten??????
Aanwezig waren Roemenen, Indiërs, Pakistanen, Columbianen, Sri-lankanen, Nepalesen, en de Hollanders. We hebben veel gelachen en gepraat over onze verschillende culturen. In de toekomst proberen we wat vaker een soort gelijke bijeenkomst te organiseren. Natuurlijk zullen Mike en ik hierbij aanwezig zijn, puur uit goed fatsoen en representatie van ons (hier vaak onbekende) kikkerlandje…

De computerfluisteraar is inmiddels na mijn vele verzoeken en smeekgebeden neergestreken in onze nederige kampsite. Gesterkt met de nieuwste (illegale) virusscanners trok hij ten strijde tegen onze computers. Hij heeft in totaliteit tweeduizend!!!! virusbestanden moeten wissen van onze vier deskcomputers en een laptop. Deze man heeft tot vier uur in de nacht doorgewerkt om de troep te verwijderen en er weer redelijke functionele computers van te maken. Toen hij vertrok met de Russische Trabant heeft de hele kampsite staan te zwaaien en afscheid genomen van deze IT sinterklaas. Hij is vroeg gekomen dit jaar, maar de schoorsteen is weer geveegd…

Zaterdag hebben we onze contigentsdag gehad hier in Sudan. Onze Detachement commandant heeft naar zwaar wikken en wegen gekozen om deze te laten plaatsvinden in Juba en niet in Khartoum. Deze beslissing heeft overigens niets te maken met het feit dat er in Khartoum alleen alcoholvrij bier verkrijgbaar is. Zo’n dag is serieus en dient dan ook op gepaste wijze in alle ordelijke, militaire en politionele discipline te worden gehouden. Strakke afspraken maken in de ochtend tijdens de briefing op het hoofdkwartier en daarna militaire training op een eiland in de rivier de Nijl. Het uithoudingsvermogen werd zwaar op de proef gesteld en het zonnetje stond hoog aan de hemel. Helaas was er geen water op het eiland en moesten we uitdrogingsverschijnselen zien te voorkomen. De enige verkrijgbare vloeistof was cola en bier. Sommige onder ons hebben soms een allergische reactie van cola als deze gelijktijdig wordt ingenomen met barbecue vlees. Dus dan blijft alleen het drinken van bier over. Het is niet anders, we hebben ons best gedaan. Verder moet je goed eten en drinken als je net een uitermate zware krachtinspanningen hebt gehad van het zitten in een boot tijdens een maritieme verplaatsing over de rivier de Nijl. Natuurlijk zijn wij UNMIS III, een combinatie van politie en marechaussee, hiervoor getraind. Iedereen is dan ook met vlag en wimpel geslaagd aan het einde van deze dag. Helaas waren sommige van onze, zeer gemiste, collega’s niet aanwezig. Dit zal dan ook intern besproken worden en waarschijnlijk aan het einde van de missie worden ingehaald. We zitten hier samen met zijn vijftienen in de missie en ieder heeft hier evenveel recht op ontberingen.

Er zou ook bezoek vanuit Nederland komen. Deze Nederlandse delegatie was helaas niet aanwezig. Het visum werd wederom niet op tijd verstrekt. Jammer, was een mooie dag. Als ze aanwezig waren geweest hadden ze geen politieagenten en marechaussees aangetroffen, maar een voorbeeld van een hechte groep collega’s die onderling perfect samenwerken.

Zoals elke week in het Nederlandse situatierapport wordt vermeld: ” het moreel is hoog ”, kan ik zeggen dat dit door onze Detachement commandant naar volledige waarheid is ingevuld.

Groeten uit Nasir

Marcel.