Holland huis

Na mijn Contigentsdag in Juba ben ik een paar dagen in Malakal gestrand. Het vluchtschema van de UN sluit niet echt goed aan waardoor ik hier vier dagen mijn werkzaamheden heb verricht. Ben op bezoek geweest bij de Sudanese “Traffic Police” en heb ook nog een vergadering bijgewoond van lokale NGO’s ( Unicef, Unhcr, Adra enz..) Nu heb ik op weg naar deze vergadering aan den lijve mogen meemaken hoe iemand uit Bangladesh een auto bestuurt. Natuurlijk wil ik deze ervaring met jullie delen gezien het feit dat het voor mij een ervaring was die grenst aan het naar beneden gaan in een olievat van de “Niagara Falls”…….Wat een rit zeg!!!!!. Ik zat linksachter de bestuurder en werd direct geconfronteerd dat men in Bangladesh een zeer bijzondere manier heeft van het omdoen van een autogordel. Eerst trap men het gaspedaal in waarna men rustig de gordel pakt en dan gaat kijken waarom deze niet in de sluiting klikt. Met als gevolg dat we dus de berm invlogen. Natuurlijk kon hij de gordel niet ingeklikt krijgen en hebben we ongeveer honderd meter door de berm heen gecrost. Normaal draag ik achterin geen autogordel…..nu had ik deze in twee seconden om. Na een paar minuten had “ unsere shummi” eindelijk zijn gordel in kunnen klikken. Ik dacht dat hij nu wel in de gaten zou hebben dat we naast de weg zaten. Maar nee hoor!!!. Meneer dacht waarschijnlijk dat we bezig waren met de rally Parijs – Dakar. Toen ik hem hierop wilde wijzen draaide hij zich om en begon hij al excuserend mij gelijk te geven. Maar zijn snuffert keek niet meer naar de weg, maar naar mij!!!! Stom Marcel, stom. Gewoon je mond houden en schrap zetten in die bolide. In Bangladesh schakelen ze ook niet terug als ze de bocht nemen. Ik wist niet dat het mogelijk is, maar je kunt een bocht nemen in de vijfde versnelling. De auto pruttelt en stottert, maar slaat netttttt niet af. Verder zijn de wegen hier bijzonder slecht maar je kunt om de gaten en kuilen heen rijden…..let op het woordje kunt!!!! Best knap als je elk gat in de weg weet te vinden. Echt, mijn ribbenkast is zeker tien centimeter naar boven verschoven en mijn kont was blauw van het stuiteren. Normaal bewaar ik mijn schietgebedjes voor de Russische helikopters, maar vandaag heb ik hierop een uitzondering moeten maken. Ik hoef denk ik niet uit te leggen wie er terug heeft gereden.

Maar goed, ik ga vandaag vanuit Khartoum vertrekken voor mijn verlof. Heb er enorm veel zin in. Ben toe aan een frisse wind. Even genieten van het Nederlandse weer en het allerbelangrijkste Jenny weer zien. Nu had ze me al gemaild over de temperaturen. Hier was het vandaag weer tegen de veertig graden. Vier dagen geleden was het in Malakal maaaaaaar vijfentwintig graden. Het regende een beetje en ik dacht toen nog dat het behoorlijk frisjes was…. Dat wordt dus bibberen als ik op Schiphol ga landen. Natuurlijk staat Jenny te wachten met twee broeken, drie truien, twee paar jassen, drie paar sokken, muts, das, warmwaterkruik en een halve liter rum (60%) dus dat overleef ik wel.

Nu heb ik de laatste twee dagen in het Holland huis geslapen wat gedeeltelijk door ons wordt betaald. Het overige bedrag wordt door Defensie (lees belastingbetalers) bijgelapt. Dus bij deze bedankt voor jullie bijdrage aan mijn onderkomen in Khartoum. Het Holland huis bestaat uit twee appartementen. Eén appartement heeft twee slaapkamers, een keuken, douche/toilet, woonkamer en een klein terras. Het tweede appartement heeft drie slaapkamers, een keuken, 2x douche/toilet, woonkamer en een groot terras. Hiervoor betalen wij zevenendertig honderd dollar ($ 3700.00) per maand. Best veel geld voor niet echt bijzondere appartementen. Maar ja, als de UN arriveert stijgen de prijzen vaak…

Momenteel is het erg druk in het Holland huis. Er is een nieuwe club Nederlandse militairen aangekomen die de laatste dagen ook het genot hebben mogen ervaren van de “PowerPoint tiendaagse”, oftewel de inductie week van de UN. Doordat het erg druk is was er weinig plaats meer voor mr.Marshall. Maar ik kan ik jullie vertellen dat ik de mooiste slaapplaats van het Holland huis heb weten te bemachtigen. Dit zal een zeker een mooie herinnering zijn als ik volgend jaar februari mijn missie in Sudan ga beëindigen. Ik slaap namelijk in mijn klamboe buiten op het terras onder de heldere sterrenhemel van Khartoum…

De groeten uit Sudan

Marcel.